«Νομιμοποίηση» του «δεύτερου κύματος» των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων θα θεωρήσει η κυβέρνηση ένα «θετικό» εκλογικό αποτέλεσμα για την ίδια, αλλά και για τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου την επόμενη Κυριακή.

Η ωμή επίδειξη αντιλαϊκής πυγμής από τον Κ. Καραμανλή το προηγούμενο διάστημα, καθώς δε δίστασε λίγες μέρες πριν από τις ευρωκάλπες να προαναγγείλει μια νέα σφοδρή αντιλαϊκή επίθεση στο όνομα της αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης, δείχνει καθαρά τη μεγάλη σημασία που αποδίδει η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Στην περίπτωση που περάσει σχεδόν αλώβητη από τις κάλπες, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα ερμηνεύσει τη λαϊκή ετυμηγορία ως επιβράβευση της κυρίαρχης πολιτικής και «πράσινο φως» για επιτάχυνση των ρυθμών της το επόμενο διάστημα.

Στο πλαίσιο αυτό δεν περιορίστηκε μόνο σε μια γενική «καλλιέργεια εδάφους» για την επερχόμενη αντιλαϊκή λαίλαπα, αλλά προχώρησε και σε προαναγγελία συγκεκριμένων «μεταρρυθμίσεων» που θα μπουν σε φάση υλοποίησης αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Στις προεκλογικές εμφανίσεις του ο πρωθυπουργός από τη μια προϊδεάζει για «δύσκολες αποφάσεις» που πρέπει να ληφθούν, αλλά έχει φροντίσει να δώσει και ορισμένα παραδείγματα, προκειμένου να μην αφήσει περιθώρια για ψευδαισθήσεις για το ποιοι θα πληρώσουν τα βάρη της κρίσης. Στις τελευταίες ομιλίες και τηλεοπτικές συνεντεύξεις έχει παρουσιάσει μια «ενδεικτική ατζέντα» προκειμένου να πείσει, εννοείται την πλουτοκρατία, για την αποφασιστικότητά του να ανεβάσει ταχύτητα αγνοώντας δήθεν «το πολιτικό κόστος».

Στην ομιλία του στο «Εκόνομιστ» την περασμένη Τρίτη ο πρωθυπουργός δε θα μπορούσε να είναι πιο σαφής: «Η τακτική μας δεν μπορεί να είναι η άμυνα. Χρειάζεται - και αυτή είναι η απόφαση της κυβέρνησης - να βγούμε επιθετικά για να κερδίσουμε το αύριο. Να τολμήσουμε δύσκολες αποφάσεις, αναγκαίες αλλαγές. Να κάνουμε την κρίση καταλύτη και να προχωρήσουμε σε ένα δεύτερο κύμα μεταρρυθμίσεων. Σε όλους τους τομείς: Στους Θεσμούς, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα».

Και βέβαια η κυβέρνηση έχει πλήρως επεξεργασμένο σχέδιο που φορτώνει τα βάρη της κρίσης στον εργαζόμενο λαό, σαρώνει τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ενώ θωρακίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Στην πρώτη γραμμή η νέα αντιασφαλιστική επίθεση με προσδιορισμένα ήδη τα «μέτωπα»: Παράταση του εργάσιμου βίου με πρώτα «θύματα» τις γυναίκες στο Δημόσιο, σφαγή στα βαρέα και ανθυγιεινά, τσεκούρι στις αναπηρικές συντάξεις. Μετά το «πάγωμα» των μισθών και των συντάξεων, έρχεται το νέο μισθολόγιο για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που θα μειώσει σημαντικά τις αποδοχές για τους νεοπροσλαμβανόμενους. Ετοιμο είναι και το σχέδιο για «άνοιγμα κλειστών αγορών και κλειστών επαγγελμάτων», που δεν είναι τίποτα άλλο από την ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο της διαβόητης «οδηγίας Μπολκενστάιν» για την «απελευθέρωση των υπηρεσιών». Ελάχιστα περιθώρια αμφιβολιών άφησε στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις του ο πρωθυπουργός για τη νέα φοροεπιδρομή που θα πλήξει αποκλειστικά τα λαϊκά νοικοκυριά αφού πρόκειται για σημαντική αύξηση έμμεσων φόρων σε καύσιμα, ποτά, τσιγάρα, κινητά, αυτοκίνητα κ.ο.κ.

Κάθε άλλο, λοιπόν, παρά «κρυφή» είναι η ατζέντα που έχει η κυβέρνηση για τους επόμενους μήνες. Μάλιστα, δεν περνά απαρατήρητο ότι στην προεκλογική τακτική του ο πρωθυπουργός επιχειρεί να μετατρέψει σε συγκριτικό πλεονέκτημα, έναντι του έτερου μονομάχου, την επίδειξη αποφασιστικότητας και την καλλιέργεια της εικόνας του «στιβαρού ηγέτη» που θα βγάλει τάχα τη χώρα από την κρίση «με τις μικρότερες απώλειες». Το τελευταίο είναι δέσμευση που αφορά τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και την κερδοφορία τους, που η κυβέρνηση πράγματι έχει κάνει ό,τι μπορεί για να στηρίξει.

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση έχει διαμορφώσει το κατάλληλο κλίμα για έκτακτα μέτρα ανά πάσα στιγμή στο όνομα του απρόβλεπτου της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. «Οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν έκτακτες αποφάσεις» επαναλαμβάνει συχνά ο Κ. Καραμανλής, δρώντας προληπτικά. Βασικό «όχημα» που θα ανοίγει το δρόμο είναι βέβαια η τρομοκρατία γύρω από το «υπέρογκο δημόσιο χρέος» και «τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα». Αποσιωπώντας ότι για το χρέος και τα ελλείμματα οι εργαζόμενοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη αφού τα δημιούργησαν οι κυβερνήσεις προκειμένου να στηρίξουν μεγάλες επιχειρήσεις ή να πληρωθούν ΝΑΤΟικά εξοπλιστικά προγράμματα, η κυβέρνηση θα αξιώσει νέες «θυσίες» προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας. Δεν είναι τυχαίες βέβαια οι προειδοποιητικές βολές που εξαπέλυσε τις προηγούμενες μέρες ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Λ. Παπαδήμος, που επισήμανε τον κίνδυνο «η πιστωτική κρίση να μετατραπεί σε δημοσιονομική και κρίση ελλειμμάτων και χρέους». Αλλά και ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής στο «ντιμπέιτ» επικαλέστηκε πρόβλημα ρευστότητας στο Δημόσιο, όταν πρόκειται να πληρώσει τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς ή να αποδώσει την κρατική συμμετοχή στα ασφαλιστικά ταμεία. Κανένα πρόβλημα ρευστότητας βέβαια δεν υπάρχει για να προσφερθούν στις τράπεζες 28 δισ. ευρώ, για την «τύχη» των οποίων η κυβέρνηση έχει αποφύγει να πει το παραμικρό...

Είναι ολοφάνερο ότι ο δρόμος της «υπευθυνότητας» που επαγγέλλεται η κυβέρνηση είναι ο δρόμος της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ και περνάει πάνω από την κατεδάφιση των δικαιωμάτων των λαών. Δεν πρέπει λοιπόν να χαθεί η ευκαιρία της επόμενης Κυριακής για να αφαιρεθεί όσο το δυνατόν περισσότερη δύναμη από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, που θα τους κόψει τον αέρα της επίθεσης και θα επιτρέψει στο ταξικό κίνημα να αντεπιτεθεί. Αναγκαία προϋπόθεση να πλημμυρίσουν οι κάλπες με «κόκκινα» ψηφοδέλτια αγώνα και ελπίδας.